Ένας πρωθυπουργός της «κρίσης» σε μια πολυάνθρωπη κυβέρνηση (Της Δήμητρας Καραγιάννη)
Φαίνεται να εκτόνωσε κάπως το λαϊκό αίσθημα η αλλαγή που επήλθε στο πολιτικό σκηνικό, έστω και μετά από τόσες διαπραγματεύσεις και καθυστερήσεις που παρέτειναν την αγωνία, την απογοήτευση, αλλά και τον πολιτικό διασυρμό της χώρας στο εξωτερικό.Και μετά τα πολλά που ειπώθηκαν, τα τόσα ονόματα πιθανών πρωθυπουργών που ακούστηκαν και τα όσα τελικά έγιναν, το πρόσωπο του νέου πρωθυπουργού φαίνεται να καθησύχασε κάπως –προς το παρόν τουλάχιστον- την οργή του λαού, μιας και η επιλογή του συνοδεύτηκε από μία μάλλον θετική αποδοχή.
Τα σχόλια που ακούστηκαν από διάφορες πλευρές ήταν επαινετικά τόσο ως προς τις ικανότητες, τις γνώσεις και τις γνωριμίες του κ. Παπαδήμου, όσο και ως προς το ποιόν του ως ανθρώπου. Ιδιαίτερα η δήλωσή του «Δεν είμαι πολιτικός», άρεσε και μάλιστα πολύ. Και μόνο η ιδέα ότι αναλαμβάνει κάποιος που ήταν πάντα εκτός πολιτικής σκηνής, είναι παρήγορη για τον σύγχρονο Έλληνα και του αφήνει μια μικρή αχτίδα αισιοδοξίας για το τι μέλλει γενέσθαι.
Δημιουργεί κάτι σαν ελπίδα ότι, κάποιος που δεν είχε πάρε δώσε με την πολιτική, παρέμεινε ίσως περισσότερο έντιμος, περισσότερο αληθινός, περισσότερο ειλικρινής με τον εαυτό του και τους άλλους. Και η προτίμηση του κόσμου σε ένα τέτοιο πρόσωπο είναι βέβαια γνωστή σε όλα τα πολιτικά κόμματα και πρόσωπα. Ίσως υποβόσκει κι ο φόβος για την πιθανή εξέλιξη μιας νέας προσωπικότητας μέσα στην χαοτική σημερινή κατάσταση, μιας προσωπικότητας που φαντάζει για τους επαγγελματίες του χώρου τόσο βοηθητική βραχυπρόθεσμα, όσο και απειλητική μακροπρόθεσμα… Είναι εξάλλου η πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια που αφήνεται η διακυβέρνηση και η όποια ‘τύχη’ του τόπου αυτού στα χέρια ενός ανθρώπου με ‘άλλες’ αφετηρίες…
Οι Έλληνες είναι εμφανώς κουρασμένοι από τις υποσχέσεις και τα ‘ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα’ που δεν ήταν άλλωστε καθόλου λίγα… Ένας τεχνοκράτης που δεν γνωρίζει ακόμα καλά τα ‘ύποπτα’ παιχνίδια της πολιτικής και δεν έχει προλάβει να πάθει εξάρτηση από τίτλους και καρέκλες, παρουσιάζεται στα μάτια των πολιτών ως μια κάποια λύση, ως κάτι καινούριο, αδοκίμαστο, και πιθανόν προτιμότερο, ειδικά τώρα που όλα τα περιθώρια έχουν στενέψει κι οι προοπτικές, αν δεν έχουν χαθεί, έχουν συρρικνωθεί.
Ο χρόνος βέβαια θα δείξει αν η αλλαγή κι η επιλογή αυτή είναι τελικά για καλό του τόπου, κι αν οι καλές προθέσεις βρουν πρόσφορο έδαφος για να υλοποιηθούν χωρίς να πέσουν σε παγίδες και εμπόδια… Πολύ θολό όμως το τοπίο του πολιτικού και οικονομικού σκηνικού της χώρας και δε μπορεί κανείς παρά μόνο εικασίες να κάνει ή να εύχεται να πάνε καλύτερα τα πράγματα. Όλα είναι ρευστά, ο χρόνος κυλάει γρήγορα κι εμείς μοιάζουμε να τον ακολουθούμε περισσότερο, παρά να τον ορίζουμε. Τώρα, το αν έγινε ή όχι ένα βήμα προς τα πίσω ή προς τα εμπρός, αυτό δε θα αργήσουμε να το δούμε.
Ο πρωθυπουργός πάντως άλλαξε, η νέα κυβέρνηση περιλαμβάνει πρόσωπα διαφόρων κομματικών προσανατολισμών και ιδεολογικών αφετηριών, αν και θα μπορούσε και περισσοτέρων δεδομένης της κρισιμότητας της κατάστασης, που επιβάλλει την υπέρβαση των πολιτικών αγκυλώσεων. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι το περίεργο παζλ πολιτικών προσώπων που συντίθεται δημιουργεί μια εικόνα αρκετά σουρεαλιστική…
Πολλά όμως τα υπουργεία και τα πρόσωπα, κι αυτό δεν συνάδει με τη λογική μιας μεταβατικής κυβέρνησης συνεργασίας, που θα έπρεπε να είναι όσο το δυνατόν πιο ευέλικτη, πιο λιτή, πιο απλοποιημένη και άρα πιο απαλλαγμένη από κομματικές επιρροές και εξαρτήσεις. Φαίνεται όμως πως η ανάγκη για κατασίγαση των εσωκομματικών απαιτήσεων, στάθηκε πιο δυνατή από την ανάγκη για ευελιξία κι αποτελεσματικότητα, πιο δυνατή ακόμα κι από την επιβεβλημένη ανάγκη για λιγότερα έξοδα, για λιγότερους παχυλούς υπουργικούς μισθούς… Κι ας βρισκόμαστε στην καρδιά της κρίσης, αυτής ακριβώς της οικονομικής κρίσης την οποία καλείται αυτή η νέα πολυάνθρωπη, καλοπληρωμένη για μια ακόμα φορά, κυβέρνηση να αντιμετωπίσει.
Δ. Κ.
(Πηγή: Θάρρος)
