Ποίηση στο σχολείο, της Ιωάννας Κωσταρέλλα
Διαβάζοντας
για τους στίχους του Καβάφη που “ταξιδεύουν” σε όλη την Αθήνα με τα
μέσα μαζικής μεταφοράς, γεγονός που αποτέλεσε μια ακόμη αφορμή για
σχόλια και αντιπαράθεση, αναρωτήθηκα αν στα σχολεία εξακολουθεί η ποίηση
να είναι το παραπαίδι της λογοτεχνίας και να διδάσκεται –αν μπορεί να
ειπωθεί κάτι τέτοιο- με τόσο τεχνικό τρόπο.Κάνοντας ένα φλας-μπακ
θυμήθηκα, τότε που μας έπιασαν τα γέλια στην τάξη, προσπαθώντας να
αποκωδικοποιήσουμε την «Ελένη» του Σεφέρη. Ο στίχος «για ένα πουκάμισο
αδειανό, για μια Ελένη» δεν μας έλεγε τίποτα, απλά πυροδότησε ένα κύμα
γέλιου που ξαφνικά κατέλαβε το σύνολο των μαθητών της τάξης και έβγαλε
έξω από τα ρούχα του τον διδάσκοντα του μαθήματος που μάταια προσπαθούσε
να μας πείσει για την αξία της ποίησης.Δεν είναι εύκολο να μυήσεις τα παιδιά στην ποίηση. ºσως, γι’ αυτό πολλοί από μας δεν μάθαμε να απολαμβάνουμε την ποίηση. Γιατί η ποίηση, όπως και κάθε μορφή τέχνης, είναι μια μορφή απόλαυσης. Δεν είναι για να τη γράφεις σε εξετάσεις, ούτε να προσπαθείς με το ζόρι να βρεις τα κρυμμένα της νοήματα.
Υπό συνθήκες καταναγκαστικής διδασκαλίας καμία «Ελένη» και καμιά «Ιθάκη» δεν μπορούν να μιλήσουν στους μαθητές. Αυτό δε σημαίνει ότι δεν πρέπει να αποτελούν σχολική ύλη. Χρειάζεται, όμως, μια εμπνευσμένη προσέγγιση που να εστιάζει στο τι αισθάνεται και όχι στο τι πρέπει να καταλάβει ο μαθητής από ένα ποίημα.
Ιωάννα
εφημερίδα Χρόνος - http://www.xronos-kozanis.gr
