Το νηστικό αρκούδι χορεύει τελικα…(της Φωτεινής Ηλιάδου)

Είμαστε στα μέσα του Αυγούστου βράδυ Πέμπτης (εργάσιμη η επόμενη ημέρα, έχει σημασία αυτό) με την θερμοκρασία στα ύψη και η μπαλκονόπορτα ανοιχτή για λίγη παραπάνω δροσιά. Στο κοντινό πάρκο γίνεται πανηγύρι, δημοτική μουσική μπλέκεται με την λαϊκή που ακούγεται έντονα από το κοντινό μαγαζί «είμαστε αλάνια, διαλεχτά παιδιά μέσα στην πιάτσα και δεν την τρομάζουν οι φουρτούνες τη δική μας ράτσα» και αμέσως μετά συνοδεία παλαμακίων αυτή τη φορά η «Ευδοκία», πιθανόν κάποιος μερακλώθηκε και είπε να δείξει τις χορευτικές του ικανότητες με ένα ζεϊμπέκικο.

   Ακριβώς το ίδιο σκηνικό λίγα χρόνια πριν, τότε που ακόμα δεν είχαν μπει οι λέξεις «μνημόνιο» και «λιτότητα» στην καθημερινότητά μας, θα μου φαινόταν εντελώς φυσιολογικό. Τώρα όμως; Διερωτώμαι τελικά, μήπως ο Έλληνας έχει ακόμα αυτό που λέμε λίπος; Μήπως δεν έφτασε ακόμα το μαχαίρι στο κόκκαλο; Πώς αλλιώς να εξηγήσω το ότι η ώρα κοντεύει σχεδόν 2μ.μ. και η μουσική ακούγεται έντονα χωρίς να ενδιαφέρεται κανείς αν ενοχλούνται οι περίοικοι και γενικότερα να υπάρχει μια παράξενη ευφορία την ίδια στιγμή που η ανεργία στην περιοχή μας  είναι στα ύψη, οι μισθοί ανύπαρκτοι και το φθινόπωρο μπροστά να προοιωνίζεται ως το δυσκολότερο των τελευταίων ετών; Είμαι εγώ παράξενη που δεν μπορώ να καταλάβω; Ίσως.

   Από τη μία η φτώχεια και η πείνα και από την άλλη γλέντι μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες… Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω πώς συμβαδίζουν αυτά τα δύο. Ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω πώς ως λαός ανεχόμαστε ΑΔΙΑΜΑΡΤΥΡΗΤΑ να φτάνουν οι τιμές στα είδη πρώτης ανάγκης στα ύψη (ακριβότερες ακόμα και από τους παλιούς καλούς καιρούς που όσο και να πεις το χρήμα υπήρχε) κ εμείς, σαν γνήσιοι Έλληνες, να κάνουμε ουρές στα ράφια και στα ταμεία των σούπερ μάρκετ.

   Δεν λέω να μη χορεύουμε, να μη διασκεδάζουμε, δε λέω να ξεχάσουμε τον πολιτισμό μας, αλλά μόνο αυτό; Σκέφτομαι ότι αν διαμαρτυρόμασταν για όλα αυτά που μας συμβαίνουν τα τελευταία 3 χρόνια με τον ίδιο ζήλο που γλεντάμε, ίσως να είχαμε καταφέρει να αλλάξουμε κάποια από τα κακώς κείμενα. Τώρα θα μου πείτε εδώ διαμαρτυρόμαστε με συναυλίες. Άλλο πάλι κι αυτό…

   Κι αφού χορέψουν τα «καγκέλια» (συγγνώμη αν δεν το λέω σωστά) κι αναστενάξουν χορεύοντας την «Ευδοκία», θα πάνε για ύπνο το ξημέρωμα ,κι ας δουλεύουν την επόμενη μέρα, σκεπτόμενοι ίσως «Δεν βαριέσαι αδερφέ… μια ζωή την έχουμε» κι ακουμπώντας το κεφάλι στο μαξιλάρι θα κάνουν όνειρα για δημοκρατικούς αγώνες, που λέει κι ένας καλός μου φίλος.

   Δεν βαριέσαι…. Τι σκέφτομαι βραδιάτικα; Μακάρι αυτή η χώρα να αλλάξει κάποτε. Ως τότε… καληνύχτα Ελλάδα.

Υ.Γ. Στην Κούβα οι άνθρωποι δέχονται ΑΔΙΑΜΑΡΤΥΡΗΤΑ να ζουν με 20 ευρώ τον μήνα. Είναι στην κουλτούρα τους, λέει, να χορεύουν. Αλήθεια, μοιάζει ο Έλληνας με τον Κουβανό;