«Στο σκοτάδι»… Μιλώντας για την ταινία μικρού μήκους του Κοζανίτη Νίκου Κουρού

     «Στο σκοτάδι» λέγεται η ταινία μικρού μήκους την οποία σκηνοθέτησε ο συντοπίτης μας Νίκος Κουρού, ο οποίος έχει και την γενικότερη επιμέλεια παραγωγής της. Πρόκειται για μία από τις σπάνιες κινηματογραφικές απόπειρες που πραγματοποιούνται σε τοπικό επίπεδο, και οι οποίες αρχίζουν και ολοκληρώνονται από ιδιώτες, χωρίς να ενισχύονται από κάποιον δημόσιο φορέα, κι αυτό έχει μία ιδιαίτερη αξία.

     Ο τίτλος της ενδιαφέρων και μυστηριώδης… Το θέμα της επίκαιρο και ιδιαίτερο. Οι συντελεστές της άνθρωποι του τόπου, που με διάθεση και μεράκι υποστήριξαν αυτή την καλλιτεχνική προσπάθεια δίνοντάς της μία άλλη διάσταση και μία ξεχωριστή αισθητική ματιά.

     Ο Νίκος Κουρού γεννήθηκε στην Κοζάνη. Παρακολούθησε μαθήματα υποκριτικής στο Θεατρικό Εργαστήρι του Βασίλη Διαμαντόπουλου και κατόπιν στην Ανώτερη Δραματική Σχολή του Γρηγόρη Μασσαλά. Πρώτη θεατρική εμφάνιση έκανε το 1995 στο έργο ”Αλαντίν” του Γιώργου Φραντζεσκάκη με την ”Παιδική Αυλαία” (Θέατρο Μπρόντγουει). Συνεργάστηκε με το ΔΗΠΕΘΕ Κοζάνης σε έργα και εκδηλώσεις από το 1999 ως το 2001. Συμμετείχε στην ταινία του Παντελή Βούλγαρη ”Οι Νύφες”. ‘Εχει ασχοληθεί με το καλλιτεχνικό ρεπορτάζ σε τηλεοπτικά κανάλια και εφημερίδες. Είναι μέλος του Δ.Σ. του Φιλοπρόοδου Συλλόγου Κοζάνης από το 2009. Η μικρού μήκους ταινία ”Στο σκοτάδι” είναι η πρώτη του σκηνοθετική απόπειρα.

     Σε μία κουβέντα που είχαμε μαζί του, μας έφερε πιο κοντά στον «κόσμο» της ταινίας του και στον τρόπο με τον οποίο αυτή δημιουργήθηκε:

- Νίκο, πες μας λίγα λόγια για το θέμα που διεξέρχεται η ταινία…

Οι αντιδράσεις μιας τριμελούς οικογένειας, σε μια διακοπή ρεύματος! Η οικογένεια αποτελείται από μια μητέρα και τα δυο της άνεργα παιδιά. Ο γιός, που έχει απομονωθεί στο σπίτι του διαβάζοντας και η μικρότερη κόρη που συμμετέχει σε διαδηλώσεις διαμαρτυρίας. Οι συγκρούσεις μεταξύ τους και τα αδιέξοδα στην Ελλάδα του σήμερα… Ανθρωποι που αισθάνονται ότι πρέπει να επαναστατήσουν στην όλη αυτή οικτρή πραγματικότητα, άνθρωποι που τη δέχονται παθητικά και άνθρωποι που δεν την αντέχουν και φεύγουν νωρίς… Ο κάθε θεατής βέβαια βλέπει μια ταινία με τη δική του οπτική πάντα.

-          Τι σηματοδοτεί ο τίτλος της;

Το σκοτάδι που όλοι μας πλέον βιώνουμε… Το κακό είναι ότι το συνηθίσαμε κιόλας…

Μάθαμε να ζούμε με αυτό, ή καλύτερα κάποιοι φρόντισαν να μας το κάνουν βίωμα. Το σκοτάδι που επέρχεται με τη σταδιακή κατάργηση της παιδείας και του πολιτισμού μας. Σχολεία κλείνουν, θέατρα, ωδεία, η ΕΡΤ… Ολα για τον αφανισμό της Εθνικής συλλογικής μας μνήμης… Να μη μιλήσουμε για την κατάργηση της υγείας.

- Πόσο επίκαιρη θεωρείς ότι είναι;

Τίποτε λιγότερο, τίποτε περισσότερο από την πραγματικότητά μας.  Ειδωμένη μέσα από μια κάπως ρομαντική, δική μου, ματιά.

- Με ποιο τρόπο χρηματοδοτήθηκε η παραγωγή της;

Δεν υπήρχε καμία χρηματοδότηση, καμία απολύτως χρηματική συνδιαλλαγή κατά την πραγματοποίησή της. Ο κάθε συντελεστής ”έδωσε” ότι διέθετε. Ταλέντο, ιδέες και τεχνικά μέσα! Καμία σχέση με λεφτά!

- Ποιοι συμμετέχουν; Πόσο σημαντική είναι η συμμετοχή ερασιτεχνών ηθοποιών στην όλη προσπάθεια;

     Κι όμως, τα παιδιά που ”παίζουν” στην ταινία, δεν είναι ερασιτέχνες ηθοποιοί! Δεν έχουν ξανασυμμετάσχει ποτέ και σε τίποτε, όσον αφορά την υποκριτική! Αυτό είναι και το μεγάλο ατού της ταινίας μας! Τους αναφέρω ονομαστικά : Γλυκερία Παπαδοπούλου, Κατερίνα Τσιάρα, Κωνσταντίνα Τεντόγλου, Γιάννης Αδαμίδης, Τάσος Γκλούμπος, Στεφανία Θεοδωρίδου, Κατερίνα Μπόσου, Αναστασία Ναλμπάντη, Γιώργος Παπαζαχαρίας, Πέρη Παπαντώνη, Αναστασία Παπαφωτίου, Πέτρο Χουρναζίδη. Υπάρχει ένα πλάνο που καθρεφτίζει τον καθένα τους χωριστά. Βλέπεις 12 ανθρώπους να στέκονται και να κοιτούν το φυσικό τοπίο, βλέπεις στα μάτια τους αυτό που σκέφτονται, έναν ξεχωριστό, διαφορετικό χαρακτήρα, μια διαφορετική οπτική! Θεωρώ αυτό το πλάνο το καλύτερο της ταινίας!

     Όσο για τους άλλους συντελεστές, ο ένας καλύτερος από τον άλλο! Ο Θόδωρος ο Χλιάπας έκανε εξαιρετική δουλειά στη φωτογραφία, ο Μιχάλης ο Τεμέλκος μου έδωσε πολλές ευρηματικές ιδέες στο μοντάζ, ο Γιάννης ο Παπαδημητρίου έδωσε ρέστα στη μουσική και ανέλαβε να επεξεργαστεί και τον ήχο της ταινίας, γιατί απλά, δεν είχαμε ηχολήπτη! Επίσης τους Βασίλη Λότσιο, Ανδρέα Τζήμο και Ανέστη Γεωργιάδη που στάθηκαν πίσω από τις κάμερες, τον Σάκη Μιχαηλίδη που έκανε τις εναέρειες λήψεις της ταινίας, τον Παντελή Βαλταδώρο που επιμελήθηκε την αφίσα μας και τον Πέτρο Χουρναζίδη, που καθοδήγησε υποκριτικά την ομάδα. Τους ευχαριστώ θερμά όλους και το αποτέλεσμα χρεώνεται σε όλους!

- Πόσο δύσκολο είναι να γυριστεί μία ταινία μικρού μήκους χωρίς μπάτζετ, χωρίς μέσα και χωρίς ιδιαίτερη εμπειρία, όπως έχεις πει ο ίδιος;

Είναι κάτι που δεν το σκέφτηκα όταν το ξεκίνησα! Αν το σκεφτόμουν δεν θα το ξεκινούσα καν! Ξεκινήσαμε από το τίποτα, αντιμετωπίζοντας την κάθε δυσκολία στον καιρό της…

- Ποιο ήταν το κίνητρο για να ‘φτιάξεις’ αυτή την ταινία; Τι σε ενέπνευσε;

Η οργή μου! Σε οτιδήποτε συμβαίνει τα τελευταία χρόνια! Αυτή με ενέπνευσε. Αλλά μετουσίωσα την ενέργεια που αυτή παράγει, σε δημιουργία! Είπα, δεν θα ξοδέψω την οργή μου. Δε θα βρίσω άσκοπα, δε θα φωνάξω! Απλά θα τη χρησιμοποιήσω για να ”δημιουργήσω” κάτι… Και ξέρετε, η σιωπηλή οργή κρύβει τρομακτική δύναμη μέσα της…

- Πόσο καιρό χρειάστηκε η υλοποίηση αυτού του εγχειρήματος;

Άρχισα να γράφω από τον περασμένο Μάιο, κάναμε τα γυρίσματα Αύγουστο και Σεπτέμβριο και τελειώσαμε το μοντάζ και τα υπόλοιπα αρχές του χρόνου! Εφτά μήνες δηλαδή για 11 λεπτά!

- Που θα ‘ταξιδέψει’ η ταινία; Σε ποια φεστιβάλ θα συμμετάσχει;

Η ταινία ήδη ταξιδεύει ανά τον κόσμο, την έχω προτείνει σε πάνω από 30 Φεστιβάλ, δεν ξέρω όμως σε ποιά από αυτά θα εγκριθεί για να προβληθεί, αν εγκριθεί τελικά. Αλλά και να μην εγκριθεί πουθενά, δεν μας ενδιαφέρει! Προσωπικά δεν ακολουθώ τα υπερφίαλα success stories! Την ταινία την κάναμε για άλλο σκοπό. Να τη δει κόσμος στο εξωτερικό, να μας νιώσει. Να καταλάβουν ότι δεν είμαστε οι Ελληνες που κάποιοι χυδαίοι τυχοδιώκτες πολιτικοί φρόντισαν να διασύρουν. Έχουμε ευαισθησίες, έχουμε ανησυχίες, φωνή και δυναμισμό! Αυτό είναι ένα μήνυμα που θέλουμε να περάσουμε. Τώρα τα βραβεία και τις διακρίσεις ας τα πάρουν άλλοι δημιουργοί νεότεροι και επαγγελματίες που δημιουργούν την καριέρα τους. Πάντως καημό το έχω η ταινία μας να προβληθεί σε κάποιο Γερμανικό Φεστιβάλ, συμβολικά!

- Πότε θα έχουμε τη χαρά να τη δούμε να προβάλλεται;

Ελπίζω του χρόνου την άνοιξη. Θα την προβάλλουμε στο Ολύμπιον σε πρώτη προβολή.

- Θεωρείς ότι η επαρχία μένει πίσω σε θέματα τέχνης και δημιουργίας;

Σίγουρα η επαρχία δεν έχει τις ευκαιρίες του κέντρου, αλλά δε νομίζω ότι μένει πίσω σε θέματα τέχνης! Υπάρχουν λαμπροί δημιουργοί που έχουν την έδρα τους στην επαρχία. Η δημιουργικότητα δεν πρέπει να έχει γεωγραφικά όρια και δεν έχει. Όπως, νομίζω, ότι η δημιουργικότητα πρέπει να έχει ανθρωποκεντρικό χαρακτήρα. Και επιπλέον ο δημιουργός πρέπει να έχει ανησυχίες, να ερευνά, να μαθαίνει… Αυτό είναι κάτι που μου το δίδαξε ο Ιορδάνης ο Μαρίνος, δάσκαλός μου στην υποκριτική, που δε χάνω ευκαιρία να τον μνημονεύω, μιας και δε βρίσκεται πλέον στη ζωή. Ένας σπουδαίος ηθοποιός που υπηρέτησε το ελληνικό θέατρο της σχολής του Ροντήρη για πάνω από μισό αιώνα και ήταν δάσκαλος όλων σχεδόν των μεγάλων πρωταγωνιστών του θεάτρου και κινηματογράφου μας. ”Δε μπορείς να ασχολείσαι με το θέατρο, την υποκριτική, ή όποια άλλη τέχνη, αν δεν γνωρίζεις, αν δεν είσαι ταπεινός και αν δεν είσαι κοντά στον άνθρωπο”, μας έλεγε…

(Συνέντευξη: Δ. Καραγιάννη)