Ένας «Οθέλλος» της αμηχανίας

Θέατρο γεμάτο, βραδιά καλή παρά τις προβλέψεις για το αντίθετο, αμήχανες εκφράσεις και διφορούμενα σχόλια ήταν τα χαρακτηριστικά της πολλά υποσχόμενης παράστασης «Οθέλλο» με πρωταγωνιστικό και σκηνοθετικό δίδυμο τους Κιμούλη-Μαρκουλάκη, πλαισιωμένους από Καρύδη, Μπουρδούμη, Μπρέμπου κι άλλους.

Κάθε καλοκαίρι ο Σαίξπηρ παίζεται, αλλά και κακοποιείται ταυτόχρονα, βγαίνοντας περιοδεία στην επαρχία. Η συνταγή της επιτυχίας γνωστή. Ηθοποιοί-σταρ, διασκευή εύπεπτη και πάει λέγοντας.

Το ίδιο κι αυτή τη φορά. Το κλασικό και διαχρονικό έργο του Σαίξπηρ με θέμα τη ζήλια μετατράπηκε σε μια παρωδία, μια φλύαρη –σύγχρονη υποτίθεται- διασκευή που περισσότερο έμοιαζε με επιθεωρησιακή παράσταση με ολίγον από «Αλίκη στο Ναυτικό» και στοιχεία στριπ-σόου. Πως αλλιώς να εξηγηθούν ο στύλος του pole dancing, η ατμόσφαιρα καμπαρέ και η γενικότερη αίσθηση σε κάποια σημεία ότι η παράσταση ήταν μέρος του περιβόητου πάρτυ στο «Αβέρωφ»;

Το αποτέλεσμα ήταν στα σημεία της κορύφωσης της δραματικής έντασης, το κοινό να γελά, θαρρείς και παρακολουθούσε κωμωδία.

Κάθε καλοκαίρι με τις γνωστές παραστάσεις των περιοδευόντων θιάσων επανέρχεται το ίδιο ερώτημα. Πόσο πια μπορεί κανείς να «μπασταρδεύει» τα κλασικά κείμενα με το άλλοθι της ανάγκης για νεωτερισμούς; Γίνεται με βρισιές, φωνές και καρικατούρες των βασικών ρόλων να κάνει κανείς καλό θέατρο;

Τα 23€ που πληρώθηκαν από τους φίλους του θεάτρου ήταν πάρα πολλά γι’ αυτή την πρόχειρα στημένη από κάθε άποψη παράσταση, η οποία δεν τήρησε τη βασική υπόσχεση στους θεατές, την τιμιότητα.

Ιωάννα Κωσταρέλλα εφημεριδα ο χρονος