Όποτε δεν ήμουν τίμιος δεν ήμουν ούτε δυνατός» (της Βιολέττας Μπούσιου)
«Όποτε δεν ήμουν τίμιος δεν ήμουν ούτε δυνατός», μονολογεί ο Δούκας της Αλμπάνης, στο θεατρικό έργο του Σαίξπηρ, ο Βασιλιάς Ληρ, πριν αποφασίσει τις πράξεις του με γνώμονα την τιμή - σε μια στιγμή που δείχνει να είναι ο κυρίαρχος του παιχνιδιού- και αυτή του η επιλογή οδηγεί τελικά στην κάθαρση, με την τραγική έννοια του όρου, αλλά και στην προσωπική του δικαίωση. Καθώς μ’ αρέσει το παιχνίδι με τις λέξεις, θα μπορούσα βάσιμα να ισχυρισθώ, ότι σήμερα «Δεν είμαστε δυνατοί μόνο γιατί χάσαμε την τιμή μας!» Γι’ αυτό ο βερμπαλισμός των πολιτικών κατάντησε λόγος χωρίς περιεχόμενο.
Και για αποδείξω του λόγου το αληθές αντιγράφω αυτούσιες δύο παραγράφους από τη συνέντευξη του πρωθυπουργού στην Καθημερινή της Κυριακής , «κάποιοι έφτασαν στο σημείο να αμφισβητούν τον πατριωτισμό μου, ενώ πήρα στις πλάτες μου τις αμαρτίες άλλων, για να μη ζήσει η χώρα μια τραγωδία» και «Αυτό που επισημαίνω στο εξωτερικό και προς κάθε κατεύθυνση είναι ότι εμείς καταβάλαμε ως χώρα μια προσπάθεια άνευ προηγουμένου, πετύχαμε πρωτοφανή αποτελέσματα, λάβαμε τις όποιες αναγκαίες αποφάσεις, όσο δύσκολες κι αν ήταν.»
Η πρώτη παράγραφος μου θυμίζει όλους εμάς τους καλούς χριστιανούς, που πηγαίνουμε στους πνευματικούς μας για να εξομολογηθούμε τις αμαρτίες των άλλων και η δεύτερη με εντυπωσίασε γιατί είναι από τις λίγες φορές που ο πρωθυπουργός της χώρας μας χρησιμοποιεί πληθυντικό, αφού το ένστικτό του μάλλον του υποδεικνύει σωστά, ότι στην προκειμένη περίπτωση είναι καλύτερα να μοιραστεί τη δόξα.
Και οι δύο μαζί, μου έφεραν στο μυαλό ένα στίχο του Μπρέχτ - που ως απάντηση θα αποδέσμευε κάπως τον πρωθυπουργό από τη μεγάλη του αγωνία για τον βιοποριστή Έλληνα πολίτη -« Κάνε μου λοιπόν τη χάρη να μην μ’ αγαπάς τόσο πολύ. Την τελευταία φορά που μ’ αγάπησαν δεν μου ‘καναν όλον τον καιρό την παραμικρή φιλική χειρονομία».
Αλλά, επειδή δεν θα ήταν δίκαιο να αφήσω απ’ έξω τη συλλογική ευθύνη, κλείνοντας θα αφηγηθώ μια μικρή «εξομολόγηση» που άκουσα στο ράδιο ταξιδεύοντας μια ηλιόλουστη μέρα .
«Όταν ήμουν μικρός ήθελα να αλλάξω τον κόσμο, όταν ωρίμασα ήθελα να αλλάξω τους γύρω μου, τώρα που γέρασα προσπαθώ να αλλάξω τον εαυτό μου. Αν είχα ξεκινήσει ανάποδα τώρα ο κόσμος θα ήταν καλύτερος!»
Και για αποδείξω του λόγου το αληθές αντιγράφω αυτούσιες δύο παραγράφους από τη συνέντευξη του πρωθυπουργού στην Καθημερινή της Κυριακής , «κάποιοι έφτασαν στο σημείο να αμφισβητούν τον πατριωτισμό μου, ενώ πήρα στις πλάτες μου τις αμαρτίες άλλων, για να μη ζήσει η χώρα μια τραγωδία» και «Αυτό που επισημαίνω στο εξωτερικό και προς κάθε κατεύθυνση είναι ότι εμείς καταβάλαμε ως χώρα μια προσπάθεια άνευ προηγουμένου, πετύχαμε πρωτοφανή αποτελέσματα, λάβαμε τις όποιες αναγκαίες αποφάσεις, όσο δύσκολες κι αν ήταν.»
Η πρώτη παράγραφος μου θυμίζει όλους εμάς τους καλούς χριστιανούς, που πηγαίνουμε στους πνευματικούς μας για να εξομολογηθούμε τις αμαρτίες των άλλων και η δεύτερη με εντυπωσίασε γιατί είναι από τις λίγες φορές που ο πρωθυπουργός της χώρας μας χρησιμοποιεί πληθυντικό, αφού το ένστικτό του μάλλον του υποδεικνύει σωστά, ότι στην προκειμένη περίπτωση είναι καλύτερα να μοιραστεί τη δόξα.
Και οι δύο μαζί, μου έφεραν στο μυαλό ένα στίχο του Μπρέχτ - που ως απάντηση θα αποδέσμευε κάπως τον πρωθυπουργό από τη μεγάλη του αγωνία για τον βιοποριστή Έλληνα πολίτη -« Κάνε μου λοιπόν τη χάρη να μην μ’ αγαπάς τόσο πολύ. Την τελευταία φορά που μ’ αγάπησαν δεν μου ‘καναν όλον τον καιρό την παραμικρή φιλική χειρονομία».
Αλλά, επειδή δεν θα ήταν δίκαιο να αφήσω απ’ έξω τη συλλογική ευθύνη, κλείνοντας θα αφηγηθώ μια μικρή «εξομολόγηση» που άκουσα στο ράδιο ταξιδεύοντας μια ηλιόλουστη μέρα .
«Όταν ήμουν μικρός ήθελα να αλλάξω τον κόσμο, όταν ωρίμασα ήθελα να αλλάξω τους γύρω μου, τώρα που γέρασα προσπαθώ να αλλάξω τον εαυτό μου. Αν είχα ξεκινήσει ανάποδα τώρα ο κόσμος θα ήταν καλύτερος!»
