Μηνύματα συνεργατών τhttp://www.blogger.com/img/blank.gifης Βίκυς Παπαφιλίππου
Πόνος για έναν άνθρωπο που έφυγε ξαφνικά από κοντά μας. Για έναν άνθρωπο που με βοήθησε να φτάσω εδώ που είμαι που μου έδειξε το όμορφο και σκληρό πρόσωπο της ζωής για μια γυναίκα που επί δέκα ολόκληρα χρόνια αγωνιστήκαμε μαζί για ένα όνειρο … ένα όνειρο που τώρα μοιάζει εφιάλτης. Για όλα τα όμορφα αλλά και τα δύσκολα που περάσαμε μαζί οφείλω να πω ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ και μια βαθιά συγγνώμη. ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ – ΛΙΤΣΑ ΠΑΛΑΜΑ
Ήταν καλοκαίρι του 2002, χρονιά που γνώρισα τη Βίκυ Παπαφιλίππου και που έμελλε να
αποτελέσει σταθμό για την μετέπειτα πορεία μου στα δημοσιογραφικά δρώμενα. Μία συνεργασία που ξεκίνησε στο πλαίσιο της πρακτικής, εξελίχθηκε σταδιακά σε μία καθαρά επαγγελματική σχέση και σφραγίστηκε με την ένταξή μου στην οικογένεια του Ομίλου WEST με ότι αυτό συνεπάγεται….
Η Βίκυ Παπαφιλίππου έδινε ευκαιρίες στα νέα παιδιά…και γω είμαι ένα από αυτά. Μετά από δέκα χρόνια κέρδισα πολλά δίπλα της. Μου έλεγε πολλά, πίστευε σε μένα, στη δουλειά μου και στις προσδοκίες μου και είμαι σίγουρη πώς δεν την διέψευσα. Επί 5 συναπτά έτη βιώσαμε καλές και κακές στιγμές…ήταν, όμως, πάντα εκεί, στη θέση της για να τα αντιμετωπίσει όλα. Και αν κάποιοι της γύρισαν την πλάτη, οι συνεργάτες της ήταν αυτοί που τις υπενθύμιζαν καθημερινά ότι το δικό της απόκτημα, ο όμιλος WEST θα αντέξει και θα ξεπεράσει όλες τις δυσκολίες και τις κακοτοπιές και ότι θα ξημερώσουν καλύτερες μέρες. Και θα έρθουν καλύτερες μέρες για το δημιούργημά της…μπορεί η κ. Βίκυ όπως την αποκαλούσαμε να έφυγε όμως όλοι εμείς θα παλέψουμε για αυτό, γιατί είναι το σπίτι μας…..
Αναμφίβολα ο αιφνίδιος χαμός της Βίκυς Παπαφιλίππου δεν θα είναι μια συνηθισμένη απουσία. Δεν είναι από εκείνες που θα τις χαρακτηρίζαμε απλώς «στενάχωρη» και «αναντικατάστατη», συνήθεια που αναφέρεται στους επικήδειους, όταν το συναίσθημα είναι φορτισμένο και πλημμυρισμένο από την απώλεια ενός προσώπου.
Η Βίκυ Παπαφιλίππου
Ήταν αγωνίστρια.
Ήταν ανυποχώρητη στις αρχές της.
Ήταν ανιδιοτελής.
Ήταν αξιοπρεπής.
Ήταν εργατική, θαρραλέα και επίμονη προκειμένου να επιτύχει τους στόχους.
Έφυγε τόσο ξαφνικά από κοντά μας….αδυνατούμε να πιστέψουμε ότι δεν είναι πια ανάμεσά μας….μαζί μας…
Έφυγε αθόρυβα. Όμως η παρουσία και το πέρασμά της από τη ζωή, ούτε αδιάφορη, ούτε ασήμαντη υπήρξε.
Δεν θα ξεχάσω το αξιοθαύμαστο πάθος με το οποίο υποστήριζε τα «πιστεύω» και τις θέσεις της.
Ο χαμός της προκαλεί πόνο και θλίψη σε όλους μας και το κενό που αφήνει μεγάλο.
Λένε ότι «πεθαίνει μόνον όποιος τον λησμονούν». Εσύ, όμως, θα ζεις, γιατί η ανάμνησή σου θα είναι ζωντανή στην σκέψη των δικών σου ανθρώπων και όλων όσων βρέθηκαν στον δρόμο σου…
Καλό σου ταξίδι Βίκυ
ΒΑΣΩ ΑΝΝΟΥΛΙΔΟΥ
ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ
Η πρώτη φορά που μίλησα σε μικρόφωνο ραδιοφώνου ήταν κάπου το 1998-1999 και ηταν στο west radio -δεν θα ξεχάσω ποτέ το κόκκινο λαμπάκι του τηλεφώνου που όταν χτυπούσε και έγραφε BOSS με έπιανε πανικός (στις αρχες)και την άκουγα να χαμογελά και να μου λέει «αμάν μωρέ Πελαγία πάλι σκυλάδικα βάζεις?»και φυσικά πολλά πολλά άλλα πότε καλά και πότε άσχημα …………όπως και να εχει «ΚΑΛΟ ΣΑΣ ΤΑΞΙΔΙ ΚΥΡΙΑ ΒΙΚΥ » – Πελαγία Ζερβανταρίδου
